blog

Bitter weinig nieuws deze zomer, of je moet al bij De Tijd werken alwaar de Europese schuldencrisis de redactie elke dag levendig houdt. Over het weer kunnen we ook al niet meer zagen. Geef toe, temperaturen tussen 20 en 25 graden, dan gaan we niet klagen over een half spatje regen. Nee, als we zelfs over het weer niets meer kwijt kunnen, dan weet je dat het komkommertijd is.

Toch een klein beetje nieuws. Bruno Magalhães heeft de rally van Madeira gewonnen. Ooit een roemrijke wedstrijd met tal van buitenlanders maar nu het bloemeneiland van de IRC-kalender is gevallen, heeft ook het imago een fikse deuk gekregen. De aanwezigheid van Juho Hänninen poetste het blazoen nog enigszins op. Magalhães zette de rally dus naar zijn hand. Een mooie prestatie daar op het glooiende asfalt, want Bruno is eerder een graveleter. We mogen zelfs licht verheugd zijn want misschien kan deze overwinning voor de nodige centen zorgen om misschien volgend jaar mee te dingen in het IRC of ERC naar de titel. Ik wil maar zeggen: Bruno, je bent van harte welkom in Ieper volgend jaar, jij podiumrijpe Portugees.

Maar goed, bovenaan staat er ‘blog’ cursief, niet actua of iets anders, dus dit wekelijks verhaaltje moet na het nieuws uit Madeira nog overgaan naar een persoonlijk bericht. Een daar hebben we reden genoeg voor. Dit weekend stond de eerste editie van de rallysprint van Franco Belge op het programma. Leuk, zo op het eerste zicht. Een nieuwe rally, op een nieuw parcours in een weinig rally-ontgonnen streek. Bovendien stond de familie Debackere aan de start en verscheen ook Philippe Dewulf in die bloedmooie Corolla WRC op het toneel.

Daar aangekomen viel het parcours een beetje tegen (zowel op het slecht afgeprinte kaartje, als in het echt). Een rechthoek waar uit een hap uitgebeten was, zo kan je het omschrijven.

In alle vroegte, want rallyliefhebbers zijn nu eenmaal vroege vogels, ons gaan posteren ten velde, om er snel achteruit te worden gewezen door een eerste veiligheidswagen. Niet geheel onterecht, maar uiteindelijk zochten we nog ons uitgekiende stekkie. We moeten even later toch al echt 25 meter van de weg hebben gestaan toen iemand van de veiligheid het nodig vond om ons nog verder het veld in te sturen. Een jongedame, zonder hesje, zonder niets, behalve met serieus wat eigendunk. Ik kon de bierlucht in het Charles Tondreau-stadion na de 5 – 2-overwinning bijna ruiken, zo ver stonden we van de weg, zo dicht waren we bij Bergen.

Op het tweede punt van de dag waren er weinig mogelijkheden om te staan. Aan de binnenkant stond er maïs, aan de buitenkant een huis. Verderop kon je de maïs induiken, en langs de andere kant in een stukje wei gaan staan. Ikzelf kreeg al snel te horen dat ik mij op privé-domein begaf, maar mocht uiteindelijk toch blijven staan. Mijn rallycopain, Sebastien – Top à Fond – Turkery, kreeg na exact drie wagens te horen van een gast met zijn broek in zijn kousen gestoken, dat hij zich moest verplaatsen, terwijl hij daar al een half uur stond. Ook deze gast had geen hesje, had niets, behalve serieus wat eigendunk.

Dan maar verderop een paar wagens gaan bekijken, maar bij onze terugtocht werden we aangemaand door twee agenten om die wat te versnellen. Toen we ons weer netjes in de wei wilden posteren, bleven de agenten ons tot hen roepen wat we dan ook netjes deden. De agenten waren daar even vroeger toegekomen omdat er wat problemen waren met toeschouwers, terwijl wij weg waren, ginder bovenop. De toeschouwers beneden werden netjes met rust gelaten, wij werden eruit gepikt. “Meneer, mag ik uw paspoort et vous aussi, passeporte svp!” Een verwittiging. Waarom? Achteraf was die waarschuwing zelfs niet nodig geweest want licht gedegouteerd door al het gezaag van de dag kozen we ervoor om de weg richting Vlaanderen opnieuw in te zetten.

Het blijft hallucinant om zien hoe er mensen langs de kant worden geposteerd die zelf niets afweten van de rallysport en die er vaak gewoon staan om zich eens “King for a Day” te voelen. En u weet allen hoe de spreuk “King for a Day” afloopt.

Het kader rond een rally lijkt stilaan op punt te staan. De 10-meterzone wordt gerespecteerd, vaak worden de linten aan de kant van de weg laag gehangen, ook vuil wordt minder snel achter gelaten,…Het gaat de goede richting uit. Het is dus hoogtijd om ook de veiligheidsmensen wat bij te scholen. Net zoals het tijd wordt om genoeg motivatiemiddelen in te zetten om nieuw, en vooral capabele mensen te rekruteren, want op deze manier jaagt men het volk weg en dat kan toch allerminst de bedoeling zijn.

Wij zijn dus vertrokken, en hebben na de middag nog genoten van de boeteprocessie in Veurne. ’t Is eens iets anders hé. Oja, Dewulf won.